Wat we de laatste tijd in Europa, maar ook in ons land, zien, is een totaal gebrek aan besluitvorming en leiderschap. Terwijl de uitdagingen zich opstapelen van de energiecrisis en migratie tot geopolitieke spanningen lijkt het politieke systeem steeds meer vast te lopen. Europa wordt volledig verlamd door zijn chronische onwil om beslissingen te nemen, verstikt door een obsessieve drang naar politieke correctheid. Het resultaat is een stagnatie die Europa op de rand van een totale maatschappelijke en politieke ramp brengt.
Politieke correctheid begon ooit als een manier om respect te tonen, om onterechte discriminatie tegen te gaan en de sociale rechtvaardigheid te bevorderen. Het was een noodzakelijke stap vooruit in een samenleving die worstelde met ongelijkheid en onverdraagzaamheid. Maar wat aanvankelijk een krachtig instrument was, is vandaag de dag geëvolueerd naar een verlammend fenomeen dat het politieke debat in Europa verstikt. Het streven naar consensus en het vermijden van controverse zijn niet langer een middel om sociale cohesie te bevorderen, maar de leidende principes geworden van veel Europese regeringen en instellingen.
Waar eens moedige leiders stonden die bereid waren moeilijke keuzes te maken, lijkt niemand vandaag de dag nog de durf te hebben om de noodzakelijke, maar vaak onpopulaire, stappen te zetten. In plaats van stevig leiderschap te tonen in tijden van crisis, zijn politici steeds meer geneigd om in cirkels te draaien, om zichzelf vast te praten in een eindeloze reeks van compromissen. De angst om iemand te kwetsen of politieke gevoeligheden te schenden lijkt de bovenhand te hebben, en zo wordt het debat steeds oppervlakkiger. De opkomst van een ‘woke cultuur’ en de obsessie met het vermijden van controverse hebben de politieke moed vervangen door besluiteloosheid.
Dit gebrek aan daadkracht heeft verstrekkende gevolgen. De politieke elite lijkt steeds verder van de werkelijkheid van de burger af te komen, gevangen in een wereld van reflectie en zelfbevestiging, terwijl de problemen waarmee de samenleving worstelt steeds urgenter worden. Of het nu gaat om het aanpakken van de klimaatcrisis, het beheersen van de migratiestromen, of het tegengaan van autoritaire regimes die de fundamenten van onze democratie bedreigen, Europa is niet in staat om de leiding te nemen. Politici die zich uitsluitend richten op het vermijden van kritiek en het zoeken naar brede consensus, vergeten dat echte leiderschap vaak impopulair is en dat compromis niet altijd de oplossing is.
Dit gebrek aan leiderschap is niet slechts een kwestie van politieke ineffectiviteit; het is een existentiële bedreiging voor de democratie zelf. In een democratie is de bereidheid om moeilijke keuzes te maken essentieel. Wanneer die bereidheid ontbreekt, verliest het politieke systeem zijn legitimiteit. Als leiders niet bereid zijn de noodzakelijke stappen te zetten om de belangen van de burgers te beschermen, verliest het volk het vertrouwen in het systeem en in degenen die aan het roer staan. Dit kan leiden tot cynisme, radicalisering en uiteindelijk tot de afbraak van het democratisch proces.
Europa staat nu voor een keuze. Willen we verder gaan met het vasthouden aan een beleid van voortdurende uitstel en politieke voorzichtigheid, of zijn we bereid de verantwoordelijkheid te nemen voor onze toekomst en moeilijke beslissingen te maken, hoe impopulair ze ook mogen zijn? De samenleving kan zich geen verdere verlamming veroorloven. Als we niet nu opstaan, zal Europa onvermijdelijk afglijden in een totale ramp op alle vlakken.
De vraag is simpel: is Europa nog in staat om leiderschap te tonen, of heeft het zichzelf verloren in de greep van politieke correctheid? De tijd om te kiezen is daarbij nu.
Geschreven door Jeannôt Lamberts, lid van Klassiek Liberaal
