Geachte heer Rutte, beste Mark,
De wereld is sinds 7 oktober vorig jaar veranderd. Als dat voor één bevolkingsgroep in ons land geldt, is het de Joodse. Terwijl Israël geconfronteerd werd met een regelrechte pogrom op haar grondgebied, gepleegd vanuit een terreurstaat, worden Joden in Nederland sindsdien geïntimideerd en aangevallen. Onophoudelijk en in steeds verhevigde mate. Zelfs als scholieren worden uitgenodigd in een synagoge om hen bekend te maken met het jodendom staan na afloop de hakenkruizen in de synagogebanken gekerfd. Zelfs in wat per definitie juist je eigen veilige en heilige omgeving hoort te zijn, binnen de synagoge, weet je je geïntimideerd. Daarna durf je als Jood niet meer naar de synagoge, voel je je nergens meer veilig, dan ga je nergens meer heen. Want als je je zelfs in de synagoge niet meer veilig kunt voelen, waar dan nog wel? Een groep kinderen van een joodse jeugdvereniging werd uitgescholden en belaagd op straat en op het station. Eén van de vele trieste voorbeelden die ons bereiken. De burgemeester zwijgt, gemeenteraadsleden lopen weg, bang om hun stem te laten horen voor een motie die antisemitisme in hun eigen stad veroordeelt. Week na week komen er nieuwe voorbeelden bij. In plaats van het Joodse leven in Nederland te bevorderen en ervoor te zorgen dat Joden veilig zijn vindt het tegenovergestelde plaats, het wordt kapot geterroriseerd. Dit is hoe Nederland er op dit moment voor staat in onze verhouding tot onze Joodse medeburgers en dat is zorgwekkend.
De overheid moet vierkant achter onze Joodse medeburgers gaan staan, in woord en in daad. Zelfs in woord ontbreekt het hieraan, getuige het halfslachtige reageren van de staatssecretaris van Cultuur en Media in de Tweede Kamer na de verstoring van een concert van de Joodse zangeres Lenny Kuhr. Woorden zijn te lang uitgebleven, appelleren aan de samenleving is prachtig maar het gaat in het bijzonder om daden waartoe de autoriteiten, zoals de minister-president, ministers, burgemeesters en het Openbaar Ministerie, gewoon verplicht zijn. Wat wij daarentegen zien is duikgedrag. Het OM zoekt uitvluchten als het gaat om “From the river to the sea.” De in Duitsland wel verboden organisatie Samidoun zien we hier volop bezig. Er worden amper demonstranten gearresteerd en burgemeesters rekken het demonstratierecht op ad absurdum. Het meest pijnlijke voorbeeld hiervan is het wangedrag dat werd getolereerd tijdens de plechtige opening van het Nationaal Holocaustmuseum in Amsterdam op 10 maart. De autoriteiten hebben Nederland wereldwijd te kijk gezet, door een gebeurtenis
als deze zo van haar waardigheid te ontdoen. Over de rug van overlevenden en nabestaanden. Autoriteiten moeten de veiligheid en het ongestoord doen en laten van iedere burger zekerstellen.
De overheid is er om leven, vrijheid en eigendom te beschermen. Het lijkt wel alsof dit niet geldt voor Joodse burgers. Terwijl zij het zijn die de donkerste episode uit de Nederlandse geschiedenis als geen andere bevolkingsgroep met zich meedragen. Daarom alleen al heeft onze regering de morele plicht Israël onverminderd te blijven steunen in haar strijd om Hamas uit te schakelen. Nog steeds zijn de gegijzelden niet allemaal vrij. Nog steeds worden er vanuit Gaza raketten op Israël afgevuurd. En nog
steeds vormt Iran de grootste bedreiging voor Israël (terwijl Israël totaal geen aspiratie jegens Iran koestert, laten we die asymmetrie niet uit het oog verliezen). Doet Israël alles goed? Nee, natuurlijk niet. Maar kan Israël het zich permitteren een oorlog te verliezen, een oorlog die woedt aan twee kanten van het land plus een geweldsspiraal in de gebieden onder Palestijns gezag? Nee, omdat als wij doorgaan met slecht voor onze Joodse medeburgers te zorgen er altijd nog een Israël moet zijn. Dat is waar onze Joodse medeburgers zich zorgen over maken. Maar los daarvan, voor ons allen geldt dat Israël
gewoon een staat is zoals iedere VN-lidstaat, dus met recht op volstrekte soevereiniteit. Daartegenover staat Iran, de openlijke drijvende kracht achter pogingen om een medeVN-lid, Israël, van de kaart te vegen. Waar we tot 7 oktober zagen dat diverse omliggende Arabische landen juist relaties aanknoopten met Israël, brengt Iran door Hamas in te zetten en aan alle kanten te steunen, dit toenaderingsproces juist om zeep.
Minister-president Rutte, u bent nu vaak genoeg naar Israël geweest. Het wordt de hoogste tijd dergelijke bezoeken te verleggen naar Qatar en naar Egypte. Daar ligt de sleutel voor de oplossing. Nog zijn de smokkeltunnels uit Egypte niet allemaal gesloten. Tunnels die uitkomen in de grensplaats Rafah. Hamas wordt bevoorraad onder de ogen van de Egyptische president al-Sisi. De Hamasleiders die huisvesting genieten in Qatar kunnen door de emir in een handomdraai er toe geleid worden dat zij hun wapens neerleggen, zich ontdoen van de bevolking als menselijk schild en de Israëlische gegijzelden vrijlaten. Dan hoeft Rafah niet te worden aangevallen.
Tot de maatregelen die de regering moet nemen om onze Joodse medeburgers te beschermen en het Joodse leven te bevorderen, behoort niet in de minste plaats de onverminderde steun aan Israël in haar strijd tegen Hamas. Andere EU-lidstaten zoals Duitsland en Oostenrijk lijken veel beter te begrijpen welke morele verplichting er is als het om Israël gaat. Ook ons land heeft deze verplichting. Maar Israël is ook een door en door westers land. Een land dat tot de ‘one of us’-landen behoort. Nederland behoorde
75 jaar geleden tot de eerste landen die Israël heeft erkend.
Minister-President Rutte, handel hier ook naar. Blijf Israël onverminderd steunen in de strijd tegen Hamas, sta op tegen Iran in Europees verband en in VN-verband. Ga over tot concrete stappen: zet bij de handhaving de aanpak van antisemitische gedragingen op 1 en haal om te beginnen Samidoun van de straten en verbied deze extremistische organisatie.
Namens Klassiek Liberaal
Met vriendelijke groet,
Reinier Geerligs
Voorzitter Klassiek Liberaal
